Rietveld

Gerrit Rietveld

Mówi się o nim: stolarz, który zrewolucjonizował architekturę. Kiedy miał 12 lat porzucił szkołę, by pracować w zakładzie stolarskim ojca. Jako szesnastolatek rozpoczął naukę na wieczorowych kursach architektury. Doświadczenie stolarstwa i architektury sprawiło, że w 1917 roku założył własną pracownię, w której tworzył meble. Po czym przystąpił do grupy De Stijl i szybko stał się – obok Pieta Mondriana i Theo van Doesburga – jednym z kluczowych członków, a zarazem architektonicznym wsparciem grupy.

De Stijl orientował się na międzynarodowego odbiorcę i zdobył międzynarodową sławę. Czerpał również z holenderskiej tradycji. Historyk sztuki H.L.C. Jaffé zauważył, że: „ukłon De Stijl w stronę abstrakcji, piękna i czystości wywodzi się ze swoistej tradycji ikonoklastów oraz ubogiej w środki ekspresji surowej kalwinistycznej sztuki, reprezentowanej w XVII wieku przez niderlandzkich malarzy, takich jak Vermeer, Saenredam i De Hooch.”

Gerrit Rietveld w 1919 zaprojektował czerwono-niebieskie krzesło, które zostało uznane za manifest artystyczny De Stijl i przyniosło mu sławę. To krzesło zostało ikoną designu. Architekt doskonale zdawał sobie sprawę z niebanalności swojego pomysłu i traktował to krzesło właśnie jako manifest artystyczny, współbrzmiący wówczas z poszukiwaniami holenderskich abstrakcjonistów. Jego słynne krzesło wyrażało nowoczesny światopogląd, było rzeźbą przestrzenną, skomponowaną w ostatecznej wersji z koloru, formy i przestrzeni.

Do dzisiaj dużym zainteresowaniem cieszy się także lampa wisząca – kompozycja przestrzenna z zestawionych w układach prostopadłych i równoległych świetlówek. Architekt zaprojektował ją w 1922 roku do gabinetu lekarza z Maarssen, Arie Hartoga.

1924 rok był równie ważnym rokiem dla twórczości Rietvelda. Zaprojektował dom Schrädera w Utrechcie, który wyprzedził swoja epokę. Stał się symbolem nowoczesności, mało tego – jego styl nie zestarzał się. Jest ciągle aktualny. Został pomyślany jako trójwymiarowa wersja obrazów Mondriana.