Walter Gropius

– Już jako uczeń szkoły średniej zdecydowałem, że zostanę architektem – mówił Walter Gropius. – Instynktownie buntowałem się przeciwko narastającej brzydocie przemysłowego miasta.

Jego nazwisko wymienia się obok Le Corbusiera jako jednego z twórców nowoczesnej architektury.

Walter Gropius urodził się 18 maja 1883 w Berlinie, który był wówczas jednym z czołowych ośrodków sztuki. Studiował architekturę, jednak nie ukończył studiów. Pracował jako asystent Petera Behrensa, w tym czasie poznał Ludwiga Miesa van der Rohe i Le Corbusiera. Jeszcze przed I Wojną Światową zaprojektował (wraz z Adolfem Meyerem) dwa ikoniczne budynki wczesnego okresu modernizmu: fabrykę Faguswerk (1913) oraz budynek administracyjny wystawy Werkbundu (1914).

Priorytetem było dla niego określenie roli, jaką architektura ma odgrywać. Powinna się ona odnosić do nas samych, do naszego codziennego życia, funkcjonowania oraz potrzeb biologicznych, ekonomicznych, społecznych i psychologicznych. Dzięki takim informacjom mogła się ona rozwijać i dostosowywać do zmian. Dlatego niezbędna jest edukacja. Gropius nie chce, aby architekci ograniczali się do wyuczonych formułek i pomysłów, ale żeby wykazywali się własną inwencją i poszukiwali nowych środków w celu uzyskania harmonii przy jednoczesnym zachowaniu piękna, które tkwi w urbanizacyjnej heterogeniczności. W 1919 zorganizował w Weimarze uczelnię artystyczną nowego typu, Bauhaus, w której największy nacisk kładziono na wszechstronną i interdyscyplinarną metodę kształcenia przyszłych projektantów. Gropius podkreślał demokratyczny charakter tej profesji: Bauhaus pod jego przewodnictwem (1919–1928) stał się najważniejszą na świecie uczelnią, w której wypracowywano nowoczesne metody projektowania; jego działalność do dziś wywiera wpływ na kolejne pokolenia architektów. Gropius chciał stworzyć architektoniczny odpowiednik Forda T: dom dla mas. Jednocześnie uważał na konsekwencje powtarzalności, a w rezultacie nudy i stagnacji. „Dobra architektura – mówił architekt – powinna być odwzorowaniem samego życia, co zakłada dogłębną znajomość zagadnień biologicznych, społecznych, technicznych i artystycznych. Podstawowymi wymogami zdrowego życia są, prócz jedzenia i ciepła, światło, powietrze oraz wolna przestrzeń”. Zaspokojenie tych wymogów upatrywał Gropius w maksymalnym wykorzystaniu przestrzeni i możliwościach technicznych, jak na przykład wentylacja, windy, układ bloków względem siebie i światła słonecznego, przy jednoczesnym uwzględnieniu natury w projektach architektonicznych, takich jak skwery, ogrody na dachach, place zabaw.

Do historii designu wszedł również cytat o pięknie.

“Kiedy określamy ludzką twarz jako piękną? Choć każdy jej element jest adekwatny do określonego celu, dopiero harmonijne połączenie idealnych proporcji i odcieni uzasadnia sięgnięcie po komplement z najwyższej półki – wtedy mówimy o pięknie. Ta sama zasada obowiązuje w architekturze, gdzie tylko doskonała harmonia funkcji technicznych oraz proporcji może doprowadzić do powstania czegoś pięknego.” – powiedział Walter Gropius.