Nelson
Nelson był jednym z najbardziej znanych projektantów modernistycznych mebli w Stanach Zjednoczonych. Urodzony w 1908 roku, studiował architekturę na Uniwersytecie Yale. Dzięki stypendium, Nelson wyjechał do Europy, gdzie zawarł wiele inspirujących znajomości z przedstawicielami modernizmu. Po ukończeniu studiów założył własne studio projektowe, a także został redaktorem naczelnym magazynu „Architektural Forum”. Doceniany w świecie designu projektant został w 1945 r. dyrektorem artystycznym Herman Miller Furniture, o co poprosił go sam właściciel fabryki.
George Nelson określany jest mianem twórcy rzeczy pięknych i praktycznych. Jego projekty przetrwały próbę czasu i do dziś cieszą się dużą popularnością. Interesujące są zwłaszcza fantazyjne zegary, które nie tylko mierzą czas, ale stanowią także oryginalną dekoracją ścienną. Mają geometryczne formy i żywe, kontrastowe kolory. Obecnie produkuje je firma Vitra. Zgodnie z wytycznymi projektanta, każdy zegar jest wykonywany ręcznie. Różnorodnością i pięknem kształtów swoich zegarów George Nelson odzwierciedla “joie de vivre” czyli radość życia lat 50-tych, która zapanowała w Ameryce po zakończeniu II Wojny Światowej.
Najlepiej rozpoznawalnym fotelem jego projektu jest Coconut Chair, czyli „Kokosowe krzesło” powstałe w 1955 roku i nawiązujące do nurtu modernizmu organicznego. Nowe technologie pozwoliły na ciekawe wyprofilowanie „skorupy” i podparcie siedziska na cieniutkich metalowych nóżkach, co czyni je nowoczesnym po dziś dzień.
Kolejnym charakterystycznym projektem George’a Nelsona jest Marshmallow Sofa zaprojektowana wspólnie z Irving Harper w 1956 roku. Była wówczas jednym z pierwszych przejawów pop-artu w projektowaniu mebli. Swoją unikalną formą zapisała się w historii wzornictwa.Kolorowe, lekkie, dmuchane pianki były tym, czego potrzebowano, by odreagować szarość i smutek wojennych czasów.
Do najbardziej znanych jego projektów należą lampy. Stworzona w 1974 r. kolekcja „Bubble Lamps” zachwyciła odbiorców i momentalnie zdobyła ich uznanie, co potwierdza ich produkcja trwająca – bagatela – 29 lat.
Aravena
Pragramtyczny idealista. Jest tegorocznym lauratem Nagrody Pritzkera, przez wielu uważanej za najważniejszą nagrodę architektoniczną na świecie. Tom Pritzker, prezes Fundacji Hyatta, która przyznaje nagrodę, określił Aravenego “architektem, który pogłębia naszą wiedzę, czym jest wielkie projektowanie”.
– Największe wyzwanie architektury polega na podejmowaniu ‘niearchitektonicznych’ problemów – ubóstwa, zanieczyszczeń środowiska, gęstość zaludnienia czy segregacji – i zastosowaniu naszej konkretnej wiedzy. Jednak to nie wystarczy, żeby zwiększyć świadomość. Chcę, żeby ludzie mieli więcej narzędzi do wykorzystania – powiedział Aravena w rozmowie z “The Guardian.
Jaka jest jego architektoniczna filozofia?
- Siła płynąca z syntezy w projektowaniu stara się skuteczniej wykorzystać ograniczone zasoby. Nie chodzi o pieniądze, lecz o koordynację. W ten sposób mogliśmy zaoszczędzić 4 mln dolarów i dzięki temu dziś budowany jest las. Czy to siła samokonstrukcji, siła zdrowego rozsądku czy siła natury, wszystkie te siły trzeba przełożyć na formę, która modeluje i kształtuje nie beton, cegły czy drewno, lecz samo życie. Siła syntezy w projektowaniu to próba pchnięcia siły życia w samą istotę architektury – mówił Alejandro Aravena podczas wystąpienia w ramach konferencji TEDGlobal w 2014 r.
Aravena jest jednym z architektów projektujących w tzw. modelu przyrostowym (incremental development). Metoda ta polega na zbudowaniu fundamentów i “ram” w postaci połowy domu, który następnie może być dowolnie rozbudowany zgodnie z koncepcją właściciela.
Aravena zaprojektował wiele znakomitych budynków na terenie Uniwersytetu Katolickiego w Santiago w Chile, w tym Centrum Innowacji Uniwersytetu Katolickiego, Wieże Syjamskie, Szkołę Medyczną, Szkołę Architektury oraz Szkołę Matematyczną. Budynki zostały stworzone w ten sposób, by jak najefektywniej gospodarować energią związaną z lokalnymi warunkami klimatycznymi.
Alejandro Aravena urodził się w 1967 r. w Santiago w Chile. W 1992 ukończył studia na Chilijskim Uniwersytecie Katolickim. Swoją pracownię założył dwa lata później. Poza pracą projektową zajmował się działalnością edukacyjną – w The Harvard Graduate School of Design oraz w Chilijskim Uniwersytecie Katolickim. Od 2006 r. tworzy organizację ELEMENTAL zajmującą się projektami społecznymi. Od 2011 r. jest członkiem zarządu London School of Economics Cities Program, członkiem zarządu David Rockefeller Center for Latin American Studies, a od 2013 r. członkiem zarządu Swiss Holcim Foundation. W swojej karierze był wielokrotnie odznaczany, m.in. finalista Nagrody Miesa van der Rohe (2000), nagroda Global Award for Sustainable Architecture (2008), Srebrny Lew na Wieneckim Biennale Architektury (2008).
Barnaś
Brytyjski magazyn Wallpaper zapisał go do grona 20 najlepszych młodych architektów z całego świata w 2014 roku. W roku 2015 znalazł się w gronie 15 najlepszych polskich architektów przed czterdziestką wg Proporty Design.
Bogusław Barnaś ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej oraz Fachhochschule Muenster w Niemczech. W 2009 roku założył własną pracownię BXB Studio.
„BXB Studio kładzie szczególny nacisk na relacje człowieka z naturą, co w sposób szczególny przekłada się na charakter kreowanej przestrzeni – form, wnętrz, budynków i układów urbanistycznych. Wierzymy, że zrównoważony rozwój zmieni świat na lepszy, piękniejszy, zdrowszy i doprowadzi ludzkość do nowych nieodkrytych jeszcze obszarów. Projektowanie zrównoważonych energetycznie domów jednorodzinnych stanowi znaczący zakres działalności BXBstudio” – pisze Bogusław Barnaś na stronie internetowej swojej pracowni.
Dom Skyfall II
Dom Skyfall II został zaprojektowany tak, aby spełnić oczekiwania klienta, balansujące pomiędzy zdefiniowaną potrzebą (funkcjonalność, przestronność) jak również niezdefiniowanymi marzeniami o teatralnym zabarwieniu, o imponującej filmowej fortecy rodem z filmów akcji Jamesa Bonda. Wszystkie 3 poziomy – ogród, taras i ogród na dachu – zostały ze sobą połączone centralnym trzonem komunikacyjnym. – pisze architekt na swojej stronie internetowej.
Doświadczenie zawodowe Barnasia obejmuje prace nad obiektami o różnej skali, od niewielkich obiektów takich jak Dom Eko, Dom Polski, Dom Artysty po spektakularne ikony jak The Walbrook (Foster + Partners) – zrealizowany budynek biurowo-handlowy zlokalizowany w centrum Londyńskiego City, ESPRIT edc Headquarters (Make Architects) – wyłoniony w konkursie międzynarodowym jako zwycięski projekt siedziby głównej niemieckiego koncernu odzieżowego w Ratingen, Pier One (Make Architects) – energooszczędny budynek biurowo-usługowy zlokalizowany w portowej dzielnicy Edynburga, Muzeum Historii Polski (Ingarden & Ewy Architekci przy współpracy z Arata Isozaki, Japonia) – międzynarodowy konkurs architektoniczny pod patronatem Międzynarodowej Unii Architektów – UIA, Bayer Aspirin (Ingarden & Ewy Architekci przy współpracy z AiB Agiplan Integrale Bauplanung, Niemcy) – koncepcja wielobranżowa rozbudowy siedziby firmy Bayer, zlokalizowanej w Warszawie przy Al. Jerozolimskich.
Dom Polski
„Statyczny ciężki prostopadłościan nawiązuje do tradycyjnych domów z bali, natomiast dynamiczna i lekka forma zwieńczająca dom inspirowana jest formami drewnianych kościółków krytych gontem. Dwie odseparowane formy architektoniczne kreują intrygujący przestrzenny dialog kontrastów” – opisuje projektant.
Polecamy:
https://www.facebook.com/BXBstudio-Bogus%C5%82aw-Barna%C5%9B-169060859785320/?fref=nf
https://www.youtube.com/watch?v=vUbK4mmNViA
Prouvé
Uważany jest za jednego z najwybitniejszych konstruktorów XX wieku. Inżynier-samouk, wizjoner, który marzył o seryjnie produkowanych ultralekkich, stalowych domach. Wielu wybitnych architektów i projektantów form użytkowych przyznaje, że Jean Prouvé stał się dla nich inspiracją.
Starał się przenieść przemysłowe metody produkcyjne do architektury, jednocześnie zachowując wysoką jakość estetyczną produktu. Czuł się bardziej inżynierem niż projektantem. Sam o sobie mówił: “lubię logikę, równowagę i klarowność”. Chciał tworzyć sztukę dostępną, funkcjonalną i potrzebną.„Jean Prouvé łączy w swojej osobie architekta i inżyniera, a dokładniej mówiąc, architekta i muratora, gdyż wszystko, czego się dotknie i co projektuje, natychmiast otrzymuje elegancką i plastyczną formę o błyskotliwie rozwiązanej wytrzymałości i produkcji przemysłowej” – napisał o nim Le Corbusier, klasyk francuskiej architektury.
Jean Prouvé uważał, że nie ma różnicy między budową domu a projektowaniem mebla. Do dzisiaj można zwiedzać jego dom we francuskim Nancy. Przy jego wznoszeniu wykorzystał skład odpadów z jego fabryki, które miały tę zaletę, że były modułowe i kompatybilne, a wobec tego umożliwiały budownictwo bez projektowania, polegające na układaniu klocków, które stopniowo zespalały się w pragmatycznie zakomponowaną całość. Z każdego pomieszczenia tego budynku możemy obejrzeć panoramę miasta, w którym dominują dzisiaj żelbetowe blokowiska.
Dom w Nancy:
Jean Prouvé w swojej fabryce meblarskiej w Nancy zatrudniał przeszło 200 osób. Projektował, testował i produkował meble i prefabrykaty budowlane, fasady kurtynowe, okna, drzwi, pokrycia dachowe itd.
Fotel Cite jest jednym z najwcześniejszych projektów Jeana Prouve. Zaprojektowany został w 1930 roku na konkurs meblarski, później stanął również w mieszkaniu samego Prouve. Charakterystyczne podłokietniki obciągnięte skórą są z całą pewnością cechą rozpoznawczą tego fotela.
W 1950 roku do domu “Tropique” zaprojektował lampę Potence; z długim wysięgnikiem, chyba pierwszy w świecie kinkiet, który –ze względu na nietypową długość ramienia – pełni też rolę centralnie sytuowanej lampy sufitowej. Jak wszystkie projekty Prouvégo, Potence ilustruje minimalistyczną postawę projektanta-modernisty, dążącego do ekonomicznego gospodarowania materiałem i tworzącego formę, która ma przede wszystkim oddziaływać estetycznie logiką konstrukcji i pięknem użyteczności.
Krzesło Standard z metalowymi nogami i siedziskiem ze sklejki dębowej to najbardziej znany projekt Prouve, zrealizowany na zlecenie dla Uniwersytetu w Nancy w 1934 roku. Krzesło to niezmiennie pozostaje w modzie i jest chętnie zamawiane przez znawców tematu. Jego tylne nogi mają profil trapezu i dzięki temu są bardzo wytrzymałe i przejmują cały ciężar ciała siedzącego.
Rietveld
Mówi się o nim: stolarz, który zrewolucjonizował architekturę. Kiedy miał 12 lat porzucił szkołę, by pracować w zakładzie stolarskim ojca. Jako szesnastolatek rozpoczął naukę na wieczorowych kursach architektury. Doświadczenie stolarstwa i architektury sprawiło, że w 1917 roku założył własną pracownię, w której tworzył meble. Po czym przystąpił do grupy De Stijl i szybko stał się – obok Pieta Mondriana i Theo van Doesburga – jednym z kluczowych członków, a zarazem architektonicznym wsparciem grupy.
De Stijl orientował się na międzynarodowego odbiorcę i zdobył międzynarodową sławę. Czerpał również z holenderskiej tradycji. Historyk sztuki H.L.C. Jaffé zauważył, że: „ukłon De Stijl w stronę abstrakcji, piękna i czystości wywodzi się ze swoistej tradycji ikonoklastów oraz ubogiej w środki ekspresji surowej kalwinistycznej sztuki, reprezentowanej w XVII wieku przez niderlandzkich malarzy, takich jak Vermeer, Saenredam i De Hooch.”
Gerrit Rietveld w 1919 zaprojektował czerwono-niebieskie krzesło, które zostało uznane za manifest artystyczny De Stijl i przyniosło mu sławę. To krzesło zostało ikoną designu. Architekt doskonale zdawał sobie sprawę z niebanalności swojego pomysłu i traktował to krzesło właśnie jako manifest artystyczny, współbrzmiący wówczas z poszukiwaniami holenderskich abstrakcjonistów. Jego słynne krzesło wyrażało nowoczesny światopogląd, było rzeźbą przestrzenną, skomponowaną w ostatecznej wersji z koloru, formy i przestrzeni.
Do dzisiaj dużym zainteresowaniem cieszy się także lampa wisząca – kompozycja przestrzenna z zestawionych w układach prostopadłych i równoległych świetlówek. Architekt zaprojektował ją w 1922 roku do gabinetu lekarza z Maarssen, Arie Hartoga.
1924 rok był równie ważnym rokiem dla twórczości Rietvelda. Zaprojektował dom Schrädera w Utrechcie, który wyprzedził swoja epokę. Stał się symbolem nowoczesności, mało tego – jego styl nie zestarzał się. Jest ciągle aktualny. Został pomyślany jako trójwymiarowa wersja obrazów Mondriana.
Ostatnim projektem Rietvelda było Muzeum Van Gogha w Amsterdamie (1963-72), zbudowane już po jego śmierci.
Informacje:
www.rietveldschroderhuis.nl
http://www.rietveldoriginals.com/rietveld/
http://www.moma.org/collection/artists/4922
Kuryłowicz
Był najbardziej wpływowym architektem polskich lat 90. XX wieku i początku XXI wieku. Jego twórczość ukształtowała współczesny pejzaż warszawski. Mówiono o nim, że był “architektem Warszawy” – gdyby nie on i jego projekty, stolica wyglądałaby zupełnie inaczej. Od 1983 prowadził własne biuro projektowe, obecnie pod nazwą Autorska Pracownia Architektury Kuryłowicz & Associates. Był autorem projektów budynków handlowych, biurowych i przemysłowych, po 2000 także budynków mieszkalnych i osiedli, w tym m.in. Eko-Park czy Osiedle Marina Mokotów (oba realizowane od 2000 roku).
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za udział w projektowaniu i realizacji Terminalu Lotniczego Warszawa – Okęcie z tytułu funkcji Głównego Projektanta Rejonu Międzynarodowego Dworca Lotniczego w Warszawie (1992) i Nagrodą II stopnia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie Architektury i Budownictwa za zrealizowany projekt siedziby firmy Fuji Film – Polska w Warszawie przy ul. Płowieckiej (1994). Był jedynym Polakiem wspomnianym w prestiżowym albumie Taschen, poświęconym największym światowym sławom architektury od XIX w. do współczesności. Dwa projekty – pawilon ekspozycyjny Eko Parku i budynek LOT-u ukazały się w ekskluzywnym albumie o sztuce “The Phaidon Atlas of Contemporary World Architecture”, prezentującym wybrane obiekty architektury światowej powstałe w latach 1998-2002.
W 2007 roku zdobył nagrodę Kryształowej Cegły za najlepszy obiekt handlowy we wschodniej Polsce (budynek Lublin Plaza), rok wcześniej zdobył I Nagrodę w konkursie SARP na koncepcję architektoniczną kompleksu budynków dydaktycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Kuryłowicz był również nominowany do nagrody Miesa van der Rohe.
Dokument o tym wybitnym architekcie:
Wybrane projekty:
Galeria Warmińska położona jest w wyjątkowym miejscu styku przestrzeni naturalnej oraz miejskiej. Ten dialog jest punktem wyjścia dla idei projektu i zastosowanych rozwiązań – o charakterze architektury decyduje zetknięcie organicznego “języka natury” i utylitarnego “języka człowieka”. Frontowa Elewacja jest wizytówką Centrum. Elementy kształtujące elewacje to struktury będące odniesieniem do tradycji budowlanej Olsztyna – muru pruskiego oraz kamiennego. Wątek organicznej skóry brył frontowych kontynuowany jest poprzez motywy zastosowane w projekcie przestrzeni Main Courtu i Food Courtu, gdzie wnętrze płynnie łączy się ze strefą rekreacji. Zagospodarowanie terenu od strony wzgórza, z amfiteatrem, boiskami i placami zabaw jest zaprojektowane jako główna przestrzeń wypoczynku dla klientów. (Informacje: http://www.apaka.com.pl, Kuryłowicz & Associates)
Narodowe Forum Muzyki/Wrocław
Elewacje NFM są pokryte czerwonawymi panelami drewnianymi PRODEMA i złotym aluminium co stanowi symboliczne nawiązanie do wyglądu instrumentów muzycznych i jest dialogiem budynku z otaczającymi budynkami historycznymi z czerwonej cegły. Ceremonialność głównego foyer z wielką czarna ścianą z Corianu i białymi balkonami ma służyć przygotowaniu słuchaczy do uczestnictwa w wydarzeniu artystycznym. (Informacje: http://www.apaka.com.pl, Kuryłowicz & Associates)
Gehry
Mówi o swoich projektach, że stara się „(…) tworzyć w kontekście, ale nie podporządkowywać tradycji”
Frank Owen Gehry urodził się w Toronto w 1929 roku. Architekturę studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim, a urbanistykę na Uniwersytecie Harvarda. W 1961 roku przeniósł się do Paryża, gdzie studiował prace Le Corbusiera i Balthasara Neumanna.
Budynki Gehry’ego mają charakter kolażu złożonego z powyginanych brył o powierzchni wykonanej z różnych i w tradycyjnej architekturze nieprzystających do siebie materiałów (tytan, beton, kamień, tynk, siatka druciana itd.). Gehry zaskakuje też niekonwencjonalnymi zestawieniami barw. Jego architektura jest zorientowana przede wszystkim na efekt zewnętrzny, świadomie wywołując szok poprzez kontrast z tradycyjną przestrzenią miejską Począwszy od wielokrotnie przebudowywanego domu w Santa Monica aż po najnowsze realizacje, wszystkie projekty Gehry’ego zdobywają rozgłos, wywołując liczne komentarze jak i kontrowersje. Dzieje się tak, ponieważ Frank Gehry należy do innowatorów. W swoich działaniach nie poddaje się ograniczeniom wynikającym z powszechnie stosowanych schematów estetyczno-kulturowych.
Jednym z najbardziej charakterystycznych obiektów zaprojektowanych przez Gehry’ego jest biurowiec dla International Netherlands Group w Pradze, powszechnie nazywany przez mieszkańców miasta „Tańczącym domem”. Dwie, splecione ze sobą wieże budynku porównywane są do tancerzy wszech czasów – Ginger Rogers i Freda Astaire’a zlokalizowane nad brzegiem Wełtawy.
Drugim projektem, który przyniósł mu sławę, jest Muzeum Guggenheima w Bilbao – hiszpańskie muzeum sztuki współczesnej. Zproponował budynek, jakiego jeszcze na świecie nie było – pełen krzywizn i powyginanych brył. Do zmaterializowania swojej dekonstruktywistycznej wizji architekt wykorzystał jako pierwszy komputerowy program Catia, służący wcześniej do modelowania kadłubów samolotów.
Frank Owen Gehry wykłada na uniwersytetach Yale, Harvard oraz Kalifornijskim, a także w American Institute of Architects. Wśród swoich artystycznych autorytetów wymienia architektów Alvara Aalto i Philipa Johnsona oraz rzeźbiarza Constantina Brancușiego.
Co ciekawe ostatnio zaprojektował nowe biuro dla Facebooka.
Oficjalna strona:
http://www.gehrytechnologies.com/en/
Art Gallery of Ontario in Toronto
Hotel Marqués de Riscal in Elciego
Libeskind
Bycie projektantem zapierających dech w piersiach i czasami wprowadzających w zakłopotanie budynków wygląda prawie jak przypis niesamowitego życia architekta Daniela Libeskinda. To światowej sławy wirtuoz.
Daniel Libeskind urodził się w 1946 roku w Łodzi w rodzinie polskich Żydów. Przez całe dzieciństwo oraz okres młodzieńczy uczył się gry na akordeonie. W 1957 roku wyemigrował do Izraela. Stypendium muzyczne Amerykańsko-Izraelskiej Fundacji Kultury otrzymane w 1959 roku pozwoliło Libeskindowi wyjechać, wraz z ojcem, do Nowego Jorku. W 1965 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie.Mimo licznych sukcesów i obiecującej kariery przed sobą, porzucił studia muzyczne na rzecz innej pasji – architektury.
Jego liczne budynki obejmują ostatnio otwarte Współczesne Muzeum Żydowskie w San Francisco oraz Muzeum Żydowskie w Berlinie – najczęściej odwiedzane muzeum w Europie – połamana bryła z elewacją pokrytą blachą cynkową i nieregularnie rozmieszczonymi szczelinami okien jest uznawana za jeden z najwybitniejszych przykładów dekonstruktywizmu.
Muzeum Żydowskie w Berlinie
Jego nasłynniejszym na całym świecie projektem jest przebudowa miejsca po World Trade Centre. Chociaż nowe wieże zaprojektowało czterech, najlepszych architektów na świecie, to przygotowanie planu całej strefy zaproponowano Danielowi.
W 2001 roku, jako pierwszy architekt w historii, został uhonorowany Hiroshima Art Prize – nagrodą przyznawaną artystom, których prace przyczyniają się do szerzenia pokoju i działają na rzecz międzynarodowego porozumienia. W 2004 roku dwie realizacje Libeskinda zostały docenione przez Królewski Instytut Architektów Brytyjskich (RIBA): London Metropolitan University Graduate Centre oraz Imperial War Museum North.
Imperial War Museum North
Na pytanie, czym jest dla niego architektura, Daniel Libeskind odpowiedział: Architektura definiuje nas samych, to na co patrzymy, co jest nad nami, pod nami i za naszymi plecami – architektura daje nam orientację. Jest to żywy byt. Prawdziwym wyzwaniem jest wydobycie poetyckiego wymiaru ludzkiego życia poprzez zwykłe materiały – stal i beton, oraz stworzenie miejsca, które nie jest tylko powtórką z historii lub wyrazem tęsknoty za przeszłością, ale również otwiera przed ludźmi nowe perspektywy, jest dla nich inspiracją.
Więcej:
http://libeskind.com/
Daniel Libeskind i 17 słów o inspiracji w architekturze:
Jacobsen
Był jednym z najbardziej wpływowych duńskich projektantów i architektów XX wieku. Zarówno jego budynki, jak i produkty, które stworzył, łączą modernistyczne koncepcje z nordyckim umiłowaniem natury.
Studiował w Szkole Technicznej w Kopenhadze (1919-1924) oraz w Akademii Sztuk Pięknych tamże (1924-1927). Po 1927 zatrudnił się w biurze architekta miejskiego Kopenhagi. Rezultatem tego były pierwsze drobne projekty w parku Enghaveparken (bramy, estrady, altany), a później pierwsze projekty domów jednorodzinnych (za dom prof. Wandela przy Knutsvej 9 otrzymał nagrodę gminy Gentofte). Stopniowo projekty Jacobsena stają się coraz bardziej nowoczesne i uproszczone, jednak nadal osadzone są w duńskiej tradycji architektonicznej: użycie żółtobrązowej cegły i strome, kryte ceramiczną dachówką dachy.
Zbudowany w latach 1956-1960 Hotel SAS Royal był dla Jacobsena okazją do zaprojektowania tak zwanego „pierwszego na świecie designerskiego hotelu“. Zaprojektował wszystko począwszy od budynku, mebli i wyposażenia, a skończywszy na popielniczkach sprzedawanych w sklepie z pamiątkami i autobusach na lotnisko. Jego futurystyczny charakter hotelu SAS Royal w Kopenhadze spowodował, że właśnie tam kręcono kultowy film Stanleya Kubricka “Odyseja kosmiczna”. Z podobnych względów Kubrick użył w filmie m.in. zaprojektowanego przez Jacobsena zestawu sztućców z łyżkami dla osób prawo i leworęcznych.
Według R. Craiga Millera, autora książki „Design 1935-1965, What Modern was”, prace Jacobsena „w istotny i oryginalny sposób wpłynęły zarówno na modernizm, jak i na szczególną pozycję Danii i pozostałych krajów skandynawskich w ruchu modernistycznym”. Dalej stwierdza on: „W zasadzie można by powiedzieć, że wiele z tego, co modernizm reprezentuje, zostałoby utracone lub po prostu zapomniane, gdyby skandynawscy projektanci i architekci tacy jak Arne Jacobsen nie wzbogacili go o element ludzki”.
Chociaż Arne Jacobsen nigdy nie czuł się designerem, a wyłącznie architektem, poza Danią znany jest głównie ze swoich projektów mebli. Współtworzył je niezmiennie od 1934 r. z duńską marką Fritz Hansen.
Fotel Egg – Fotel Jajo – można by powiedzieć “klasyk klasyków”. Projekt Arne Jacobsena z roku 1958. Rozpoznawalny, ponadczasowy, oryginalny w formie. Oryginalnie zaprojektowany z całym wnętrzem dla Hotelu Royal w Kopenhadze. Jak na tamten czas zastosowanie formy z tworzywa oraz pianki poliuretanowej było niezwykłą odwagą. Egg to również podnóżek zapewniający maksimum komfortu.
Zagała
Łukasz Zagała urodził się w 1972 r. w Zabrzu. Ukończył wydział architektury na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Po zakończeniu studiów pracował w biurze P.P. Pabel Architekten w Berlinie w Niemczech oraz w pracowni Odile Decq / Benoit Cornette w Paryżu we Francji. Wraz z Przemo Łukasikiem od 1997 r. prowadzi autorską pracownię architektoniczną Medusagroup.
Pracownia jest rozpoznawana dzięki swemu bezpretensjonalnemu a zarazem oryginalnemu podejściu do projektowania integrującemu architekturę, rzeźbę, grafikę oraz sztuki wizualne. Wygrała 11 konkursów, otrzymała ponad 30 nagród i trzykrotnie była nominowana do nagrody Miesa van der Rohe.
Jak sami właściciele piszą: “Jesteśmy interdyscyplinarnym studiem projektowym zaangażowanym w projekty związane z architekturą, urbanistyką, grafiką, designem i sztuką wizualną. Nasze projekty są laureatami wielu nagród krajowych i zagranicznych. Realizujemy projekty jako generalny projektant i współpracujemy z renomowanymi biurami inżynierskimi oraz bierzemy aktywny udział w procesie realizacji inwestycji. Nasze biuro znajduje się w centrum Bytomia przy ulicy Józefczaka 35 na terenie własnej nieruchomości: w postaci zaadaptowanego dla celów biurowych dawnego obiektu fabrycznego o powierzchni 1400m2.”
Łukasz Zagała w jednym z wywiadów na pytanie, czy sądzi, że Polska dojrzała do nowej architektury? Odpowiedział:
“Być może Polska nadal jeszcze znajduje się w fazie rozwoju, ale nie ma już żadnego wytłumaczenia dla odrzucania nowości. Awangarda nie może być dłużej niewyobrażalna. Podczas czterdziestu pięciu lat komunizmu przerwana została ciągłość w nowoczesnym budowaniu, w nowoczesnym myśleniu. Szczególnie na Śląsku były to znaczące lata. Dlatego jako architekci czujemy się dzisiaj trochę tak, jakbyśmy musieli wychowywać klientów, oswoić ich z ambitnym budownictwem. Nie oznacza to wcale, że wszystko umiemy lepiej, ale taki jest nasz zawód! To my wiemy, co jest możliwe. Jednak i my musimy nieustannie się rozwijać i na nowo orientować, aby być w tej dziedzinie na bieżąco. Dlatego dzielimy się swoją wiedzą i myśleniem, aby nadal poszerzać horyzonty.”
Strona internetowa: http://www.medusagroup.pl/
Infinity Pool
lokalizacja: Karaiby
architekci: Przemo Łukasik, Łukasz Zagała
współpraca autorska: Rafał Dziedzic, Konrad Basan, Michał Sokołowski, Mateusz Rymar
DOT Office
lokalizacja: Kraków, ul. Czerwone Maki
architekci: Przemo Łukasik, Łukasz Zagała
współpraca autorska: Dawid Beil, Agnieszka Morga, Lechosław Słomka, Aleksandra Rodo, Renata Szymik, Katarzyna Kruszenko, Sabina Mrowińska, Michał Sokołowski
Lovegrove
Ross Lovegrove to znakomity, światowej sławy projektant-designer. Jego dorobek jest wybitny, a filozofia twórcza w oryginalny sposób wynika z inspiracji zarówno płynących z natury, jak również ze sztuki. Artysta mieszka i pracuje w Londynie, tworząc projekty dla najlepszych światowych firm i marek.
Ross Lovegrove urodził się w 1958 roku w Cardiff, w Walii. W 1980 roku ukończył Manchester Polytechnic, zdobywając wyróżnienie w projektowaniu przemysłowym. Trzy lata później ukończył Design of Royal College w Londynie.
W latach 80-tych pracował dla Frog Desing w Zachodnich Niemczech, projektując m.in walkmen dla Sony czy komputery dla Apple. Później przeprowadził się do Paryża, gdzie pracował jako konsultant w Knoll International, tworząc Alessandri Office System, który odniósł wielki sukces.
W 1986 roku powrócił do Londynu i przygotował projekty dla Airbus Industries, Kartell, Ceccotti, Cappellini, Idee, Moroso, Luceplan, Driade, Peugeot, Apple Computers, Issey Miyake, Vitra, Motorola,Biomega, LVMH, Yamagiwa Corporation, Tag Heuer, Hackman, Alias, Herman Miller, Artemide, Japan Airlines i Toyo Ito Architects in Japan.
Powiedzieć o nim „projektant”, to jak nic nie powiedzieć. Bo choć faktycznie jest designerem, to jego osiągnięcia sprawiają, że określa się go mianem: wizjonera, futurysty, eksperymentatora. Wśród wielu innych znalazł się też termin „Captain Organic”, który doskonale obrazuje hołd, który Lovegrove w swojej twórczości oddaje naturze.
Jednocześnie jego poszukiwania śmiało wybiegają w przyszłość, kreuje idee i koncepcje ważne dla szerokiego grona światłych odbiorców.
Ross Lovegrove jest laureatem wielu nagród, a jego realizacje projektowe prezentowane były w najbardziej prestiżowych muzeach i galeriach świata, m.in.: Museum of Modern Art i Guggenheim Museum w Nowym Jorku, Centrum Pompidou w Paryżu, Design Museum w Londynie.
On sam zresztą bardziej uważa się za biologa niż za projektanta. Niewielu jest bowiem designerów równie mocno akcentujących konieczność szanowania zasobów naturalnych. Co ciekawe, dla swoich proekologicznych projektów Lovegrove znajduje supernowoczesną formę. Na przykład dla firmy Artemide stworzył lampy uliczne Solar-Tree skonstruowane z paneli słonecznych. Czysta energia połączona z czystą formą daje futurystyczny efekt.
Projektant Ross Lovegrove wyjaśnia swoją filozofię projektowania “beztłuszczowego” i odsłania tajniki kilku niezwykłych produktów, w tym butelki Ty Nant i krzesła Go: https://www.ted.com/talks/ross_lovegrove_shares_organic_designs?language=pl
Oficjalny fan page: https://www.facebook.com/Ross-Lovegrove-221801147872959/
Loegler
Prosty kształt o specyficznym znaczeniu; spojrzenie na architekturę przez pryzmat idei – w taki sposób krótko można określić twórczość tego architekta.
Jak sam to określa, chce tworzyć architekturę, „która nie jest kopią aktualnego stylu życia i kontekstu, jest kreacją światła, piękna, elegancji, harmonii, proporcji i skali. Jest tworzona z oddaniem prymatu racjonalności, z poszanowaniem człowieka i środowiska”.
Romuald Loegler zrealizował budynki z prawie każdej dziedziny architektury – od jedno- i wielorodzinnych domów, przez obiekty kultury, gmachy użyteczności publicznej, po realizacje sakralne. W ostatnich latach Atelier Loegler brało udział w wielu konkursach architektonicznych, zdobywając w nich nagrody. W 1996 roku został uhonorowany autorską wystawą na Międzynarodowym Biennale Architektury. Za całokształt twórczości otrzymał Honorową Nagrodę SARP.
Romuald Loegler jest także współtwórcą Międzynarodowego Biennale Architektury w Krakowie oraz wydawcą i twórcą miesięcznika „Architektura & Biznes”. Wykłada na wyższych uczelniach m.in. na Politechnice Białostockiej, Krakowskiej Akademii im. A.F. Modrzewskiego, Politechnice Lubelskiej.
Strona internetowa pracowni: loegler.com.pl
Brama do świata zmarłych
Jednym z najsłynniejszych projektów jest „Brama do świata zmarłych”, dom pogrzebowy na cmentarzu w Batowicach w Krakowie. W konstrukcji tego budynku można zauważyć trzy istotne motywy: drogi, bramy oraz światła.
Myślą przewodnią projektu było stworzenie budowli-znaku o ponadczasowym charakterze. Budowli, która stojąc na końcu drogi jak brama, symbolizować będzie granicę pomiędzy światem żywych a nieskończonością. Przyjęcie tej symboliki jako idei wydaje się być naturalną konsekwencją postawionego zadania – realizacji obiektu, który wciąga nas w świat transcendentalnych przeżyć wykraczających poza granice świadomości i poznania, przenoszących nas w świat mistycznej fantazji. – napisał o tym projekcie Romuald Loegler.
Inne realizacje:
Pawilon Naukowo-Dydaktyczny Wydziału Finansów Akademii Ekonomicznej w Krakowie
Opus Film Łódź
Filharmonia Łódzka