Johnson

Philip Johnson to architekt niezwykle charakterystyczny. Jego szklany dom w Connecticut jest jedną z najbardziej znanych rezydencji na świecie. W swoich pracach wykorzystuje przede wszystkim szkło, stal i kryształ.

Philip Johnson to amerykański architekt, krytyk i historyk sztuki, pierwszy laureat prestiżowej Nagrody Pritzkera. Urodził się w 1906 roku w Cleveland. Studiował filozofię i filologię klasyczną, zwiedził wiele miast Europy i Egipt. Architekturą zainteresował się stosunkowo późno, wcześniej dał się poznać jako utalentowany krytyk sztuki, dziennikarz i dyrektor muzeum. Kierował działem architektury i wzornictwa Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. W 1932 roku wraz z Henrym R. Hitchcockiem stworzył termin „styl międzynarodowy”, kiedy wspólnie zorganizowali wystawę pod tym właśnie tytułem. Zgromadzili na niej 75 projektów architektów z zachodniej Europy, Japonii, USA i ZSRR. Prace te, choć pochodzące z różnych stron świata, łączyły pewne cechy wspólne: prostota i funkcjonalizm, płaskie dachy, gładkie ściany, duże okna oraz brak ornamentów i nawiązań do poprzednich epok. Termin „styl międzynarodowy” przyjął się i funkcjonuje do dziś. Philip Johnson jest także współautorem pojęcia „architektura dekonstruktywistyczna”.

Swój pierwszy budynek zaprojektował, gdy był już dobrze po trzydziestce. Późny start nie przeszkodził mu w zrobieniu znaczącej kariery w tej dziedzinie. Szybko został uznany za jednego z najbardziej wpływowych architektów późnego modernizmu, a potem postmodernizmu. Przez wiele lat pozostawał pod silnym wpływem prac Miesa van der Rohe. Doskonała znajomość historii sztuki sprawiła, że inspirował się stylami dawnych epok, swobodnie czerpiąc z nich rozmaite motywy. Przed II wojną światową przeżył fascynację nazizmem, łącząc z nim zamiłowanie do dyscypliny i porządku, usiłował nawet założyć partię faszystowską w USA. W latach 70. i 80. dał się poznać jako utalentowany projektant przestrzeni publicznych, przyjaznych mieszkańcom wielkich miast.

Jednym z głośnych projektów Johnsona jest jego własny dom w New Canaan, zwany Szklanym domem. Inne, znane prace architekta to m.in. biurowiec firmy Seagram w Nowym Jorku (1954-58, wspólnie z Miesem van der Rohe), biblioteka miejska w Bostonie (1973), Kryształowa Katedra w Garden Grove w Kalifornii (1980), biurowiec AT&T w Nowym Jorku (1984), biurowiec zwany Lipstick Building w Nowym Jorku (1984-86) oraz biurowce Puerta de Europa w Madrycie (1991-95).

Sottsass

Ettore Sottsass był jednym z najbardziej znaczących i nowatorskich włoskich projektantów XX wieku. Był też prawdziwym człowiekiem orkiestrą. Projektował niemal wszystko:  meble, ceramikę, biżuterię, oświetlenie i sprzęt biurowy. Sławne maszyny do pisania, które stworzył zyskały status kultowych i najbardziej pożądanych przedmiotów użytkowych na świecie.

Przyszedł na świat w Innsbrucku – mieście położonym w zachodniej Austrii. Po przeprowadzce do Turynu uzyskał dyplom na tamtejszej politechnice. Zadebiutował zbiorem projektów na wystawie w Lugano. W 1947 roku otworzył pracownię architektoniczną w Mediolanie. W 1959 rozpoczął wieloletnią współpracę z firmą Olivetti, dla której wspólnie z Roberto Olivettim – projektował meble i sprzęt biurowy.

Biurowa nisza
Przy użyciu wyrazistych barw i niebanalnych kształtów, na kanwie sprzętu biurowego udało mu się stworzyć swój własny, oryginalny styl, który w niektórych kręgach uchodzi za swego rodzaju sztukę użytkową. Przełomem okazała się jednak przenośna, krwiście czerwona maszyna do pisania Valentine, która w niedługim czasie stała się modnym i pożądanym gadżetem, na którym Sottsass zarobił duże pieniądze.

Sztuka użytkowa wg Memphis

Sottsass projektował także meble biurowe i ceramikę, inspirując się przedmiotami, które widział w czasie swoich podróży po Dalekim Wschodzie. W 1981 roku wraz z kilkoma projektantami założył grupę Memphis, która zadebiutowała kolekcją 40 przedmiotów, na którą złożyły się meble, ceramika, przedmioty ze szkła, oświetlenie i tkaniny w żywych kolorach, o gładkich, śliskich powierzchniach, fantazyjnych wzorach i kształtach. Z czasem przedmioty te zostały uznane za postmodernistyczny manifest.

Ettore Sottsass projektował dla takich firm jak Esprit, Alessi czy Knoll. W 1959 wraz z Mario Tchou otrzymał prestiżową nagrodę Compaso d‘Oro za projekt pierwszego włoskiego komputera o nazwie Elea 9003.

Mies Van Der Rohe

Ludwig Mies Van Der Rohe, a właściwie Maria Ludwig Michael Mies urodził się w 1886 roku w Akwizgranie – mieście leżącym na zachodzie Niemiec. Uważa się go duchowego ojca minimalizmu i brutalizmu w architekturze. W swoich projektach łączy użyteczność z wyszukaną surowością. Idealnym podsumowaniem jego dzieł jest aforyzm: „Mniej znaczy więcej”, który zresztą sam wymyślił.

Był synem lokalnego kamieniarza i mistrza budowlanego z Akwizgranu, co już on najmłodszych lat wpłynęło na jego zmysł estetyczny. Mimo braku wyższego wykształcenia w roku 1908 został przyjęty do renomowanej pracowni Petera Behrensa. Pod jego okiem kształcił się i wyrabiał swój ostateczny styl, który za pomocą najnowocześniejszych wówczas możliwości technicznych próbował oddać ducha klasycyzmu.

Przełomem w jego karierze okazało się opublikowanie szkiców wieżowca na trójkątnej działce przy  Friedrichstraße w Berlinie. Następne modernistyczne projekty, choć nigdy nie zrealizowane, przez długi czasy wyznaczały standardy nowoczesnej architektury.

Mies zaprojektował wiele modernistycznych biurowców, które stały się pierwowzorami współczesnych drapaczy chmur. Poza architekturą wraz z Lilly Reich zajmował się także projektowaniem form przemysłowych, co stanowiło jego główne źródło utrzymania. Zaprojektował między innymi znane i doceniane na całym świecie „krzesło podwieszane”, które do dziś cieszy się niesłabnącą sławą.

Ludwig Mies Van Der Rohe objął również stanowisko kierownika Szkoły Architektury w Armour School of Technology w Chicago, dla której zaprojektował kilka budynków wchodzących w skład kampusu. W 1963 roku został uhonorowany Medalem Wolności przez prezydenta Kennedy`ego.

Wright

Wystarczył jeden projekt, by Tom Wright trafił do panteonu czołowych architektów świata. To właśnie on zaprojektował Burj Al Arab – najbardziej rozpoznawalny hotel w Dubaju. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych budynków w nowoczesnej architekturze.

Projekt Burj Al Arab powstał w październiku 1993 roku, a realizacji doczekał się już sześć lat później. Co, gdy patrzymy na ten niesamowity budynek, wydaje się być wręcz niemożliwe. Tak powstała ikona Dubaju, jeden z najwyższych i najbardziej luksusowych hoteli na świecie, porównywany do innych symboli architektonicznych takich jak Opera w Sydney, czy Wieża Eiffla w Paryżu.

Architektura dzisiejszych czasów wymaga trzech podstawowych składników: strzelistych kształtów, wyrafinowanego poczucia estetyki inżynierskiej, oraz nowoczesnych materiałów, czyli stali, szkła i betonu. Burj Al Arab dzięki zastosowaniu tych elementów wpisał się w wizję Dubaju, jako miasta przyszłości.

Budynek Burj Al Arab stoi na sztucznej wyspie położonej 280 m od plaży w Zatoce Perskiej. Kształtem przypomina żagiel i ma 321 m wysokości, co czyni go najwyższym budynkiem świata niezawierającym pomieszczeń biurowych oraz najwyższym budynkiem hotelowym świata. Hotel ma najwyższej na świecie położone atrium i kort tenisowy, a także własne lądowisko dla helikopterów. W środku Tom Wright zaprojektował 202 luksusowe apartamenty, a każdy z nich ma wielkość przeciętnego domu jednorodzinnego. Wynajęcie największego pokoju, Royal Suite, to koszt ponad 18.000 $ za noc.

Piano

Renzo Piano urodził się w Genui w 1937 r. w rodzinie o wielopokoleniowych tradycjach budowlanych. Jest jednym z twórców architektury Hi-Tech. W swoich projektach łączy najwyższą technologię z wykorzystaniem tradycyjnych, naturalnych materiałów. Widoczna jest w nich ogromna dbałość o urbanistyczny kontekst. Obecnie mieszka w Paryżu.

Renzo Piano urodził się 14 sierpnia 1937 w Genui. Studiował na Politechnice Mediolańskiej i jednocześnie pracował już w pracowni Franco Albini. Po ukończeniu politechniki w 1964 r. rozpoczął pracę z eksperymentalnymi lekkimi konstrukcjami. W latach 1965-1970 pracował z Louisem Kahnem i Makowskym.

Od 1971 do 1977 współpracował z Richardem Rogersem. Ich najbardziej znany projekt to Centre Georges Pompidou w Paryżu (1977). Zaprojektował także Menil Collection Museum w Houston (1986) oraz jedno z najbardziej interesujących dzieł inżynierii XX wieku – lotnisko Kansai International Airport w Osace (1988). Jest również autorem projektu części Potsdamer Platz w Berlinie.

Renzo Piano jest również autorem ukończonej w 2002 roku budowli Auditorium-Parco della Musica w Rzymie. Piano projektował także kościoły, muzea, stadiony piłkarskie, mosty, statki pasażerskie i samochody. Jednym z jego najnowszych projektów jest wieżowiec London Bridge Tower –  The Shard, który ma 310 metrów wysokości, a jego elewacja składa się w całości ze szkła.

Piano jest również Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO. W 1995 został laureatem nagrody Erazma, a w roku 1998 otrzymał Nagrodę Pritzkera.

The Kimbell Art Museum

California Academy of Sciences

MUSE – Museo delle Scienze, Trento, Włochy

Pathé Foundation, Paryż, Francja

Harvard Art Museums, Cambridge, MA, U.S.A

London Bridge Tower

Loewy

Raymond Loewy to słynny amerykański projektant, pionier streamline, nazywany człowiekiem, który zaprojektował Amerykę. Niewielu jest designerów, którzy mieli tak silny wpływ na obraz swoich czasów.

Urodził się 5 listopada 1893 w Paryżu. Studiował na Lycee Chaptal, ale ze względu na wybuch wojny w 1914 roku musiał przerwać kurs inżynierski i wstąpić do armii. Po wojnie wyemigrował do USA, gdzie dostał swoją pierwszą pracę jako dekorator wystaw. Następnie pracował jako ilustrator mody dla „Vogue” i „Harper’s Bazaar”. W 1929 został dyrektorem artystycznym w Westinghouse Electric Company, gdzie zaprocentowała jego fascynacja inżynierią.

Tak rodził się streamline

Z początku pracował na starych projektach, by w 1936 roku zyskać szansę na stworzenie własnego pomysłu. Zaprojektował wtedy lokomotywę GG1, dzięki której jego nazwisko stało się znane. Maszyna miała być opływowa, dobrze wyglądająca, nie hałasować i być łatwa w czyszczeniu – łączyć design i funkcjonalność. Była to zupełnie nowa filozofia projektowania, którą Loewy nazwał streamline, czyli opływowy. Ten trend nadał zupełnie nową jakość designerskim projektom lat 30 ubiegłego wieku.

Dobrze ideę streamline’u tłumaczy zasada Loewy’ego, czyli MAYA (Most Advanced Yet Acceptable), co w wolnym tłumaczeniu oznacza projektowanie rzeczy możliwie najbardziej zaawansowanych, ale wciąż do zaakceptowania przez potencjalnych użytkowników. Przy pomocy swoich głównych narzędzi – opływowych kształtów, uproszczonej formy i funkcjonalności – w czasie 50 lat pracy zawodowej zmieniał wszystko: od znaczków pocztowych zaczynając,  przez lodówki, paczki papierosów, na stacjach kosmicznych kończąc.

Pierwszy komercyjny sukces

Lodówka Coldspot zaprojektowana w 1934 roku dla Sears’a. Opływowy kształt i niestosowane nigdy wcześniej nierdzewne, aluminiowe półki tak spodobały się użytkownikom, że ich sprzedaż wzrosła z 60 tys. sztuk rocznie do 275 tys. w zaledwie dwa lata. Obecnie Lodówki Coldspot cieszą się ogromnym zainteresowaniem na rynku kolekcjonerskim.

Różnorodność projektów

Po sukcesie lokomotywy GG1, Loewy jeszcze kilkakrotnie projektował dla motoryzacji. Stworzył autobus dla Greyhound, a w 1947 roku dla producenta Studebaker zaprojektował samochód Champion , który był zapowiedzią samochodu w europejskim stylu – Avanti.

Projektował również opakowania produktów dla najbardziej znanych marek: Coca-Coli, Pepsodentu, Shell’a, Exxon, British Petroleum. Jest również autorem opakowania papierosów Lucky Strike – innowacyjnego, jak na owe czasy. Loewy postanowił wyeksponować logo, a pozostałe informacje umieścić na bokach pudełka.

W latach 60. i 70. objął stanowisko konsultanta rządu Stanów Zjednoczonych. W tym okresie na zlecenie Johna F. Kennedy’ego zaprojektował wystrój wnętrza samolotu Air Force One oraz wnętrza Skylab dla NASA.

Kiedy Raymond Loewy zmarł 14 lipca 1986 w Monte Carlo, New York Times napisał, w odniesieniu do amerykańskiego okresu pracy, że trudno jest otworzyć piwo lub napój, zrobić śniadanie, kupić benzynę, odbyć podróż samolotem, wysłać list lub kupić jakieś urządzenie bez otarcia się o jego twórczość.

Rashid

Karim Rashid to jeden z najbardziej kreatywnych projektantów swojego pokolenia. Jego imponujące portfolio to ponad 3000 projektów w produkcji poczynając od mebli i dodatków, a kończąc na luksusowych produktach i kompletnych aranżacjach salonów czy hoteli.

Urodził się w Kairze w rodzinie egipsko – angielskiej. Kiedy był dzieckiem jego ojciec zapisał go na kurs rysunku w Anglii. „Nauczył mnie widzieć – postrzegać świat z różnych perspektyw, projektować czego dusza zapragnie oraz dotykać każdego aspektu naszego krajobrazu.”- mówi o ojcu projektant.

Rashid wychowywał się w Kanadzie, a obecnie mieszka w Nowym Jorku. Dużo podróżuje i jak sam wyliczył, dwieście dni w roku jest w rozjazdach. Wykłada, otwiera swoje wystawy lub dogląda interesów. Dużo czasu spędza w Belgradzie, skąd pochodzi jego żona, Ivana Puric.

Dla Rashida najważniejsza w projektowaniu jest funkcjonalność, ale w tym samym czasie chce pobudzać wyobraźnię odbiorców. Jego prace oceniane są jako zmysłowe, skupione na szczególe i słyną z naturalnych, miękkich linii.

„Koncentrujesz się na martwym obiekcie, jednak po chwili dostrzegasz w nim też pierwiastek ludzki. Coś delikatnego, co dotyka Twoje zmysły i sprawia że ogarnia Cię spokój” – mówi projektant.

Karim Rashid został doceniony i zauważony w roku 2001, gdy tygodnik Time poświęcił mu obszerny artykuł, nazywając poetą plastiku. Jako członek światowej elity designu i projektant wygrywający międzynarodowe konkursy jest autorem wielu produktów, które uznawane są za ikony światowego projektowania. Jego pomysły docenione zostały przez marki takie jak: Alessi, Audi, Estée Lauder, Issey Miyake, Prada i Sony. Regularnie wygrywa prestiżowe, międzynarodowe nagrody, w tym Red Dot Award i Chicago Athenaeum Good Design Award.

Sofa Sancal Float

Lampa Zero Space Time

Sofa Luminous

Veuve Clicquot Love Seat

Flakon perfum Kenzo Flower

Verner

Verner Panton to duński projektant mebli i wnętrz, współtwórca futurystycznego stylu lat 60. wprowadzającego estetykę pop do meblarstwa i wnętrz. Jego ulubiony materiałem był plastik, którym posługiwał się po mistrzowsku, formując go w wymyślne, opływowe, często zabawne kształty.

Jako pierwszy zaprojektował i wyprodukował mebel z jednego kawałka plastiku. Jego znakiem rozpoznawczym są żywe, jaskrawe, nasycone kolory. Meble jego projektu – takie jak Panton Chair (1960), Cone Chair (1958) i Heart Chair (1959) – są kwintesencją stylu lat 60.  Obecnie produkuje je firma Vitra i wszystkie projekty cieszą się niesłabnącą popularnością.

Panton Chair

Panton urodził się w niewielkim Gamtofte na wyspie Fünen. W 1944 r. przeprowadził się do Odense, gdzie pracował tam jako inżynier budownictwa. W 1951 roku ukończył architekturę na Royal Danish Academy of Arts w Kopenhadze. W 1950 r. rozpoczął praktykę w biurze projektowym uznanego już wówczas designera Arne Jacobsena. Pracował m.in. nad projektem krzesła Ant. Wkrótce potem otworzył własną pracownię.

W 1955 dwa krzesła zaprojektowane przez Pantona, Tivoli Chair i Bachelor Chair, zaczęła produkować znana marka Fritz Hansen.

W kolejnych latach współpracował z wieloma firmami – m.in. z siecią IKEA, dla której zaprojektował krzesło Vilbert. W 1957 zaprojektował domek letniskowy do samodzielnego montażu. Rok później otwarto restaurację rodziców Pantona – Komigen, którą artysta zaprojektował specjalnie dla nich.

W 1963 r. przeprowadził się do Szwajcarii. W latach 70. projektował psychodeliczne wnętrza wraz z całym wyposażeniem – fantazyjnie powyginanymi meblami, tapetami i tkaninami w odważne wzory. Krytycy zgodnie twierdzą, że to jeden z najbardziej utalentowanych duńskich projektantów mebli i wnętrz XX wieku.

Cone Chair

Tivoli Chair

Bachelor Chair

Urquiola

Jest ikoną nowoczesnego włoskiego wzornictwa i należy do najbardziej rozpoznawanych twórców współczesnego designu. Jej pomysły nieustannie wzbudzają zachwyt i uznanie na całym świecie.

Patricia Urquiola urodziła się w 1961 w Oviedo, w Hiszpanii. Studiowała architekturę w Madrycie i w Mediolanie, gdzie zdobyła tytuł architekta, ucząc się u znanego współczesnego twórcy Achille Castilioniego. W latach 1990 – 1992 pełniła rolę asystenta profesora w Milan Polytechnic oraz w Ecole Nationale Superieure de Creation Industrielle w Paryżu.

W 1991 rozpoczęła pracę w mediolańskim biurze rozwoju produktu firmy De Padova, współpracując z mistrzem włoskiego wzornictwa, Vico Magistrettim. W 1998 roku została dyrektorem artystycznym włoskiej firmy Moroso. Wtedy to zdobyła uznanie nie tylko środowiska architektów, ale także szerokiego grona odbiorców.

W 2001 otworzyła własne studio w Mediolanie zajmujące się wzornictwem, instalacjami i architekturą. Obecnie dizajnerka pracuje dla firm B&B Italia, Driade, Alessi, Cassina i Moroso. Z firmą Hansgrohe zrealizowała jeden ze swoich najważniejszych projektów – wizję metaforycznej łazienki, której kontynuacją jest linia łazienkowa Axor Urquiola.

Patricia Urquiola jest aktualnie jedną z najbardziej rozpoznawanych i cenionych projektantek. Projektuje przedmioty, które mają swój niepowtarzalny kobiecy charakter. Nie stroni od motywów kwiatowych, form organicznych, koronek (np. zestaw porcelany „Landscape” zaprojektowanego dla Rosenthal). Lubi formy geometryczne, kolor, a jej projekty to nie tylko zbiór rozpoznawalnych motywów, ale umiejętność łączenia pozornie odległych form.

Projekty Urquioli dla marki Kartell to namacalny dowód twórczych możliwości projektantki. Przykładem mogą być wazony „Matelasse”, które inspirowane są francuską tkaniną przyjmują formę geometrycznej bryły. Podobnie również, zaprojektowane dla Kartella, stoliki „Usame” i „T-Table”, które łączą w sobie minimalistyczną formę z dyskretnymi motywami roślinnymi, a także „Spirogira” – kosze na owoce zaprojektowane dla Alessi.

Jacobsen

Arne Emil Jacobsen to legenda światowego designu. Do dzisiaj uznawany jest za najlepszego z duńskich projektantów, ojca skandynawskiego modernizmu i twórcę architektonicznego funkcjonalizmu. Do historii przeszły m.in. jego krzesła “drop-chair”.

Ukończył Szkołę Techniczną oraz Akademię Sztuk Pięknych w latach 30 ubiegłego wieku. Był to okres dyskusji na temat kształtu współczesnej duńskiej architektury. Jacobsen dorastał obserwując zwłaszcza dwa główne nurty:  neoklasyczny i narodowy.

Po studiach pracował jako architekt. Otworzył w Kopenhadze własne studio projektowe. Już na początku kariery wygrał konkurs Duńskiego Stowarzyszenia Architektów na projekt „Domu przyszłości”

W czasie II wojny światowej, ze względu na swoje żydowskie pochodzenie, Jacobsen opuścił Danię i uciekł do Szwecji.  Został tam przez dwa lata. W tym czasie zamiast domów projektował tkaniny i tapety.

Krzesła zaprojektowane przez Arne Jacobsena

Najlepiej znanym projektem Jacobsena jest krzesło “Ant”. Był to pierwszy projekt krzesła jego autorstwa. Siedzisko mebla wykonane było z jednego kawałka sklejki i osadzone jest na trzech metalowych nogach. Inne najsłynniejsze krzesła Jacobsena to „Drop”, „Egg” oraz „Series7”.Wszystkie meble do dziś produkuje firma Fritz Hansen.

W latach 60., Jacobsen zaprojektował Royal Hotel (dzisiejszy Radisson) w Kopenhadze. Jest autorem nie tylko budynku, ale i wnętrz, mebli, dywanów i lamp, klamek. Stworzył nie tylko projekt budynku, zaprojektował także wnętrza i absolutnie wszystkie ich elementy: meble, lampy, klamki, krany, dywany, zasłony, popielniczki, a nawet uniformy obsługi hotelowej. Do wyposażenia hotelu należą słynne fotele Jacobsena: “Egg” i “Swan”. We wnętrzach hotelu Stanley Kubrick nakręcił sceny do “Odysei kosmicznej”.

Dziś oprócz mebli Jacobsena, można także kupić mniejsze obiekty jego projektu. Lampy produkowane przez firmę Louis Poulsen,  sztućce przez firmę Georg Jensen czy naczynia przez Stelton.

 Dla Jacobsena w projektowaniu najważniejsze były proporcje. W jednym z wywiadów powiedział: „Tym co czyni starożytne egipskie świątynie pięknymi są właśnie proporcje …, a kiedy patrzymy na najbardziej podziwiane renesansowe i barokowe budynki, to także dostrzegamy, że w nich wszystkich proporcje są idealne. Proporcje są najważniejsze”. Tę zasadę opanował do perfekcji i po mistrzowsku stosował ją w swoich projektach.

Drop Chair

Sofa Swan

Fotel Egg

Fotel Ro

Krzesło Series7

Hayon

Jaime Hayon to obecnie jedno z najgorętszych nazwisk w świecie projektowania. Nazywany jest “cudownym dzieckiem hiszpańskiego designu”, a o współpracę z nim zabiegają najsłynniejsi producenci.

Urodził się w 1974 w Madrycie. Zaczynał jako deskorolkarz projektujący grafiki na deski, t-shirty i malując graffiti. Ukończył studia w Paryżu i Madrycie, a szlify zawodowe zdobywał w firmie Benetton pod okiem słynnego Oliviera Toscaniego. Następnie został szefem działu projektującego wzornictwo. W 2001 roku odbyła się jego pierwsza wystawa “Venezia Carnivale”.

W 2004 roku Jaime Hayon otworzył własne studio projektowe w Barcelonie i od tego momentu pracuje już tylko na własne nazwisko. Jego prace nazywane są nowoczesnym cyfrowym barokiem. Jego styl charakteryzuje się przede wszystkim zaskakującym i nowatorskim łączeniem kierunków, kolorów i tekstur.

Niektórzy jego projekty określają mianem szalonych. Jednak dla osób zmęczonych sztucznością, powtarzalnością i powagą współczesnego designu,  Hayon jawi się jako przybysz z innej planety. No bo jak wytłumaczyć wazony-kosmitów, orientalną porcelany Kutani Choemon, secesję w projektach ceramiki i mebli łazienkowych dla Bisazzy czy foteli dla Ceccotti. Skala jego zainteresowań jest ogromna: od mebli, przez ceramikę, lampy aż po… buty!

Najbardziej znane projekty Jaime Hayona

Ceramiczne stoliki dla BOSA

Bujak Chicken

The Fantasy Collection

Ro Chair dla Fritz Hansen

Figurka z kolekcji Fantasy

Hadid

Człowiek orkiestra. Jest autorką wielu budynków na całym świecie, ale projektuje też łodzie, meble, biżuterię, a nawet buty.

Urodziła się w Bagdadzie w 1950 roku jako córka liberalnego irackiego polityka. Uczyła się w szkołach w kraju i Szwajcarii, a następnie ukończyła studia matematyczne w Bejrucie i architektoniczne w Londynie. Tam też w 1980 roku otworzyła swoje pierwsze biuro projektowe.

Niestety przez pierwsze lata Zaha Hadid  tworzyła głównie do szuflady. Projekty jej autorstwa odrzucane były jeden po drugim, a złośliwi kpili, że najbardziej znane jej prace nigdy nie powstały. Przykładem  takiej porażki jest Opera w Cardiff,  której budowę zablokowało miasto.

Najwiekszy sukces Hadid, to otrzymana w 2004 roku nagroda Pritzkera. Otrzymała ją jako pierwsza kobieta w historii. Jest również laureatką Nagrody Miesa van der Rohe. W 2010 odebrała najbardziej prestiżowe wyróżnienie w Wielkiej Brytanii – Nagrodę Stirlinga.

Najsłynniejsze jej projekty, to:

• Eli and Edythe Broad Art Museum, Michigan State University, Stany Zjednoczone (2008-)
• Scenografia na tournée zespołu Pet Shop Boys
• Wieżowiec na wystawie  IBA  w Berlinie
• Straż pożarna fabryki Vitra w Weil am Rhein, 1993
• Skocznia narciarska Bergisel w Innsbruku, 1999
• Muzeum Sztuki Współczesnej w Cincinnati
• Fabryka samochodów BMW koło Lipska
• Pawilon ekologii Landscape Formation One na wystawie ogrodowej w Weil am Rhein, 1997-1999
• Przystanek tramwajowy w Strasburgu, 2001
• Dworzec pociągów ekspresowych Neapol-Afragola (1. nagroda w konkursie 2003)
• wieżowiec na starych terenach targowych w Mediolanie (zabudowa dzielnicy wspólnie z Danielem Libeskindem, Aratą Isozakimoraz Pierem Paolem Maggiorą)
• rozbudowa Ordrupgaard Museum w Charlottenlundzie w Danii, ukończona 2005
• Phaeno – muzeum nauki w Wolfsburgu, 2005
• budynki mieszkaniowe wiaduktem linią Stadbahn Ottona Wagnera wzdłuż kanału Dunaju w Wiedniu

Heydar Aliyev Centre w Baku

Narodowe Muzeum XXI wieku w Rzymie

Aquatics Center w Londynie

Kompleksu biurowo-handlowo-mieszkaniowy w Belgradzie